بررسی تجربی سوراخکاری بر روی لوله های کامپوزیتی تولید شده به روش رشته پیچی با استفاده از روش طراحی عاملی

سوراخکاری یکی از فرآیندهای اصلی ماشینکاری برای تکمیل کردن فرآیند ساخت و مونتاژ در لوله‌های کامپوزیتی می‌باشد. هنگام سوراخکاری ممکن است آسیب‌هایی نظیر جدایش‌لایه‌ای و ترک ماتریس در اطراف سوراخ، باعث افت استحکام باقیمانده‌ی لوله‌های کامپوزیتی شود. در این مقاله اثر پارامترهای سوراخکاری نظیر سرعت اسپیندل، سرعت پیشروی، قطر و شکل مته سوراخکاری بر نیروی محوری و فاکتور جدایش‌لایه‌ای، برای لوله‌های کامپوزیتی که به روش رشته‌پیچی تولید شده‌اند، به کمک روش طراحی عاملی بررسی گردید. مطابق نتایج پارامترهای تاثیرگذار بر فاکتور جدایش‌لایه‌های به ترتیب شکل هندسی مته، سرعت پیشروی، قطر مته و سرعت اسپیندل تعیین گردید. مطابق نتایج با انتخاب ابزار مته مارپیچ با قطر 12 میلیمتر، سرعت اسپیندل 1000 دور در دقیقه و سرعت پیشروی 25 میلیمتر بر دقیقه، میزان فاکتور جدایش‌لایه‌ای به حداقل اندازه ممکن می‌رسد. بهترین و بدترین نمونه سوراخکاری شده از نظر ابعاد منطقه خرابی تحت آزمایش فشار قرار داده شد و استحکام باقیمانده فشاری آن بررسی گردید. مطابق نتایج با کاهش فاکتور جدایش‌لایه‌ای استحکام باقیمانده فشاری افزایش می‌یابد. همچنین اگر پارامترهای ورودی در سوراخکاری به درستی انتخاب گردد، در مته مارپیچ 8 میلیمتری نسبت به مته بردپوینت با همان قطر، در حدود 12 درصد استحکام باقیمانده فشاری افزایش می یابد.